اشعار

هوای سیـنـۀ دنیا چو عرش اعلاء بود            و نـور عـشـق میان زمیـن و بـالا بود

مدیـحـه خـوانی داوود می‌رسد امشب            در این شبی که شفق هم نوای دریا بود

دل زمین خدا شوق پَر کـشـیدن داشت            و آن کـرانه که در اوج ناکجـاهـا بود

نشست حضرت موسی به تور عشق علی            و شور و شوقِ دگر در دل مسیحا بود

تــمـامـی شـعــف جـلــوۀ خــداونــدی            مـیـان خـنـدۀ پـیـغـمـبـرش هـویـدا بود

نگاه خیـرۀ زهـرا به چـشـم‌های عـلی            نگاه خـیـرۀ حـیـدر به چشم زهرا بود

خــرابـی دل عـــالـم شـدسـت آبــادش

خوشا به حال نبی که علیست دامادش

زمین بهشت خـدا شد ز اعـتـبار عـلی            و ماه محور رخ و گردش مـدار علی

همین که حضرت زهرا عروس مولا شد            نـمانـده بود به سیـنـه دگر قـرار عـلی

به نان هر شب حیدر مدینه محتاج است            از این به بعد که زهراست خانه‌دار علی

و بـا حـضـور قـدم‌هـای مـادر گـل‌هـا            شـکـفـت در دل خانه گـل بـهـار علی

برای جنگِ علی ذوالفـقار لازم نیست            چرا که حضرت زهراست ذوالفقار علی

هزار هـمچـو سلـیـمـان کـنار خـانۀ او            نشـسـته‌اند که باشند ریـزه‌خـوار عـلی

به پـاش ریخـت پـیـمـبر تـمام دنـیا را

گذاشت در کف حیدر چو دست زهرا را

به نام تو بهـشـتی می‌کـنم حال جهـنّم را           خدا را شکر که آموختم من اسم اعظم را

بدون جلوه‌ات در کودکی، باور نمی‌کردند           تـکـلـم‌های در گـهـوارهٔ فرزند مـریم را

نٙوٙد ساله برای طفل نُه ساله تواضع کرد           تو خٙم کردی برای دست بوسی قامت خٙم را

یکی از قاتلانت علم تو در خردسالی بود           که رسوا کردی آخر با سؤالی ابن اکثم را

حسن ازحیث همسر با تو همدرد است اما او           چو زینب خواهری دارد که از دل می‌بٙرٙد غم را

اگر تشنه میان حـجـرهٔ دربـسـته افـتادی           به یاد جد خود با اشک بنشان آتش سٙم را

شما رفتید و صدها سال لازم شد که بنویسند           برای هـر جواب مسأله « الله أعـلـم» را

هم آسـمان قـصیده‌ای از بی‌کـرانی‌اش            هـم بـی‌کـرانـه‌هـا غــزلِ آسـمـانـی‌اش

ای کال‌ها، کمال سرِ کـوچه‌بـاغ اوست            بـایـد رسـیـد تا بـه خـدا با نـشـانـی‌اش

او در مدینه جای پدر را چه پُـر نمود            در غـیـبت پـدر، پسر و مـیـزبـانی‌اش

باغِ مـعـارف است حدیـثـش، پیـمبران            حَـظ مـی‌بـرند موقـعِ شیرین زبانی‌اش

از جبرئیل تا ملک الموت هرکه هست            نـوشـیـده است از لـبِ جـام دهـانی‌اش

بابُ الجـواد حاجت ما را چه زود داد            مـشـهـد پُر است از نفـسِ مهربانی‌اش

یارب مگـیـر فیضِ شبِ کـاظـمـین را            هرکس خوش است پیشِ عزیزان جانی‌اش

وقت زیارت است و عباراتش از رضاست            قـربـان کـودکـیـش، فـدای جـوانـی‌اش

آقـایِ طـوس از جـگــرش آه می‌کـشد

در کـنـجِ حـجـره تا پسرش آه می‌کشد

در حـقـیقت رنگ غـم تـغـیـیر کرد            آخـرین انـگـور هـم تـغـیــیــر کـرد

در مـیــان چـشــم انـگـــور ســیــاه            جـای آب و جـای سـم تـغـیـیر کرد

در زد آقــــا از صـــدای در زدن؛            زود رنـگ مـتّــهــم تـغـیــیـر کــرد

پس به روی زن نـیـاورد و نشست            ایـنـچـنـیـن نـوع کـرم تـغـیـیر کـرد

دانـۀ انــگــور را بــرداشـت و …            گـفـت شـایـد کـه زنــم تـغـیـیر کرد

زن ولی وقـت تـعـارف هـم که شـد            یـا جـوادی گـفـت و کـم تغـییر کرد

دم که پـایـیـن رفـت آقـا خـوب بـود            حــال او در بــازدم تـغــیـیــر کـرد

چون حسن مثل حسین و مثل خویش            حـالـتـش در هر قدم تغـییر کرد…

شد شـهـیـد زهـر کـیـن ابن الـرضـا
خاک غم بر سر کـنـیم از این عـزا

پس غـریـبـی در وطن تـکـرار شد            شـمـع بـودن سـوخـتـن تـکـرار شد

یک حـسـین تشنه در هـنـگـام زهر            بعد از آن صدها حـسن تـکـرار شد

چونکه اُمّ الفـضل، ام الـرّذل گـشت            بــاز نــامــردی زن تــکــرار شــد

چون که مثل طـوس در بـغـداد هـم            زهـر و انـگـور و دهن تکـرار شد

پس غـریب بی‌کـفـن در دشت…نه            پـس غـریب بـا کـفـن تـکــرار شـد

بـا دهــان و بـا گــلـو و بـا جــگــر            یک نـبـرد تـن بـه تـن تـکـرار شـد

اِربـاً اِربـا…نه ولی سرخ و کـبـود            مــاه زیـر پــیــرهـن تــکــرار شــد

شد شـهـیـد زهـر کـیـن ابن الـرضـا
خاک غم بر سر کـنـیم از این عـزا

با چه توجیهی مداد از هم نریخـت؟            هر قـدر توضیح داد از هم نریخت

با وجـودی که گـذشت از جـسـم تو            ازچه خاک و ابر و باد از هم نریخت؟

بـاورش سخت است که با حـرز تو            آیــه آیـه ان یـکـاد از هـم نـریـخـت

کــربـلا تـکـرار شـد ایـنـجــا ولــی            پیـکـر بـغـداد… داد از هـم نریخت

در قـیــاس اکــبــر و فــرزنــد تــو            لااقـل جـسـم جـواد از هـم نریخـت

کـربـلا در کـوچه و در طـوس بود            با جـواد این امـتـداد از هم نـریخت

شـکـر که پـیـراهـنـش بر پـیکـرش            هر قَدَر هم شد گشاد از هم نریخت

اِربــاً اِربـــا گــشـت آقـــا از درون            از بـرون شاید زیـاد از هم نریخت

سخت برهم ریخت در مشهد، رضا            با وجودی که جـواد از هـم نریخت

شد شـهـیـد زهـر کـیـن ابن الـرضـا

خاک غم بر سر کـنـیم از این عـزا

مـرغ بی‌بـال و پـر غـمـکـدۀ بـغـدادیم            روضه و غصه و دردیم، غم و فریادیم

قـطـره اشکـیم که با آه رضا افـتـادیـم            سال‌ها با جگـر پـاره چنین سر دادیم:

مــا عــزادار دل خــون جــوادیـم هــمـه

با دل خـون شده مجـنـون جـوادیم هـمـه

عرش را غربت او یکسره غمناک کند            رخت مشکـی به تن پهـنـۀ افلاک کند

گریه بر روضۀ او صاحب لولاک کند            خواهری نیست که خون از لب او پاک کند

اینکه پیچیده به خود تشنه و دور از وطن است

خاک عالم به سرم گل پسر بوالحسن است

مثل یک شمع کف حجره چکیدن سخت است            وسط خانۀ خود زهر چشیدن سخت است

از سوی همسر خود طعنه شنیدن سخت است            پر خود را به روی خاک کشیدن سخت است

نیست یک مرد، کمی یاری مظلـوم دهد

قـطره‌ای آب به این تـشـنـۀ مغـموم دهـد

پسر شاه خـراسان جـگـرش می‌سوزد            از غم زهر جـفـا چشم ترش می‌سوزد

دست و پا می‌زند و بال و پرش می‌سوزد            وسط حجره، تن شعله ورش می‌سوزد

باورم نیست که این‌ها به کمک برخیزند

آب را پـیـش نگاهش به زمین می‌ریزند

شاه عالم به زمین خورده و بی‌حال شده            پیـکـرش در ته گـودال لـگـدمـال شده

بر سر پیرهنش صحبت و جنجال شده            شـمر با خـنجر خود وارد گودال شده

داشت با خنجر خود ضربه به آقا می‌زد

نـاگـهــان صـوت فـراگـیـر " بُــنَـیَّ" آمـد

ز خون دل سر مژگان تو گـلستان است          ز تشنگی لب خشک تو چون بیابان است

تــمــام پــیـکــر تـو آه مـی‌کـشـد گــویــا          که مو به موی تن تو ز غم نیستان است

فـتـاد داغ عـظـیـمـی به شـانـه‌های فلک          که زلف خاکی تو در زمین پریشان است

زبس که چنگ زدی روی خاک این حجره          تمام دور و برت نـقـش کندن جان است

میان حجـره در بـسـته بس تنت غـلطـید          که گوییا به صدف همچو دُرّ غلطان است

نـمک به زخـم دلت ریـخـت کـاسه آبش          که کاسه در کفش انگار چون نمکدان است

نـشـد که آب لـبـی تـر کـنـد ز لـبـهـایـت          صدای العـطـش آب صوت بـاران است

خـدا کـنـد که نـسوزد تـنت شبـیه حـسین          شبـیـه آن بـدنـی که چون نـیـستـان است

بـه زیـر تـابـش خـورشـیـد داغ کـربـبـلا          سه روز سوخت همان پیکری که عریان است

رنگ سرخ ناله‌هایت از ستم بی‌رنگ شد          پاسخ نی نامۀ خون رنگ تو نیرنگ شد

پُر شده از نقشۀ جان کندنت این خاک ها          بسکه در هر جای حجره رد و پای چنگ شد

قلب هر سنگی از آهت آب شد با این وجود          گوش این سنگین دلان سنگین تر از هر سنگ شد

کاسه آبی چند گامی آن طرف دشمن گذاشت          هر قدر خود را کشیدی فاصله فرسنگ شد

دست وپا از بس زدی گودال گویا کنده‌ای          چون حسین بن علی در مقتلت جا تنگ شد

زهـری تمامیِّ جگـرش را گرفته بود            سیلاب خون دو چشم ترش را گرفته بود

طوبای باغ سبز “رضا” زرد زرد شد            آفـت تـمام برگ و برش را گرفته بود

پروانه در هجوم ملخ ها پرش شکست            آتـش تـمـام بـال و پرش را گرفته بود

از درد مثل حضرت زهـرا خمیده شد            با دستهای خود کـمرش را گرفته بود

دور از مدینه؛ غـربت بغـداد را چشید            ارث غـریـبـی پـدرش را گرفـتـه بود

شکر خدا نه پیرهنش دست خورده بود            نه نیزه حجم بال و پرش را گرفته بود

در پیـش چشم مـادر پهـلـو شکـسته‌ای            شمر از قـفا سر پسرش را گرفته بود

با ضربه‌های ممتد او استخوان شکست            در پیش خواهری که سرش را گرفته بود

درون حجرۀ دربسته گـشته مأمنم بابا            بیا یکدم تماشا کن به خاک افتادنم بابا

منی که دائما هستم به فکر رأفت وبخشش            ولیکن همسرم بوده به فکر کشتنم بابا

صدایم در نمی‌آید ز سوز زهر و بی‌آبی            نباشد جوهری دیگر به مادر گفتنم بابا

ز ظلم همسرِ نا مهربانم، لحظه‌ای بنگر            میان حجرۀ دربسته دست وپا زنم بابا

غریب الغربایی و غریبی چون حسین و من            برایت چون علیِ اکبری در گلشنم بابا

برای بردن جـسمم عـبا لازم نمی‌باشد            نشد دیگر ز هم پاشیده اعضای تنم بابا

الا ولایت تـو اصـل دیـن، امـام جـواد            الا ثـنـات خـطـاب مـبـین، امـام جـواد

مـحـمـد بـن عـلـی بن مـوسـی جـعـفـر            نـهـم وصی رسـول امـین، امـام جـواد

نـهـم امـام و نـهـم حجّت و نـهـم مـولا            نهم ولی، نهمین شمس دین، امام جواد

زشرم لطف و عطا و عنایت و کرمت            گرفـته جود به رخ آسـتـین، امام جواد

به گرد خرمن لطف و عـنایـتت بودند            هماره خلق خدا خوشه چین، امام جواد

مـقربان الهی به کـوی تو شب و روز            نهند چهـره به خاک زمین، امام جواد

هـمـاره دست تـوسل به درگهت آرنـد            فرشـتگـان ز سپـهـر برین، امام جواد

به ریسمان ولایت هـمیـشه چنگ زدم            که هست رشتۀ حبل المتیتن، امام جواد

بــر آســتــان تــو روی نــیــاز آوردم            تـوئی تو قـبـلـۀ اهل یـقـیـن، امام جواد

محبّت تو به قلبم زجان عزیزتر است            قـسم به خـالـق جان آفرین، امام جواد

نظیر نیست تو را در عطا و جود و کرم            چنان که نیست خدا را قرین، امام جواد

مـحـبـّت تـو بـه عـفـو خـدا نـویـدم داد            که نیست توشۀ راهم جز این، امام جواد

به خاک بوسی کـوی تو افـتخار کـنند            صدها ملک به روی زمین، امام جواد

هزار حیف که شد هـمـسر تو قاتل تو            سزای مهر تو شد زهر کین، امام جواد

درون حجرۀ در بسته تشنه جان دادی            غریب و خسته دل و بی‌معین، امام جواد

به یـاد سـوز دل تو به سـیـنـۀ (میـثـم)            نـفـس شـده شـرر آتـشـیـن، امام جـواد

در دست تو عـیـار کـرم می‌شود زیاد            در سایه سار اسـم تو کم می‌شود زیاد

نوبت به گفتن از سر زلفت که می‌شود            بی‌شک شهـید اهـل قـلـم می‌شود زیاد

مثـل نَـفَـس برای رضایی که بی‌گمان            در بـازدم عـلاقـه به دم می‌شود زیـاد

در مَـسلَک جـواد اگر قول جود رفت            وقـت وفـای وعـده رقـم می‌شـود زیاد

باب الجواد چیست که در بین زائران            آن جا که می‌بـسـند قـسم می‌شود زیاد

باب الجواد چیست که هر کس از آن گذشت            در چشم‌هاش شوق حرم می‌شود زیاد

من مانده‌ام که مثل تو در بین اهل بیت            از زن چرا به مرد ستم می‌شود زیاد؟

در چـشم سرمـه‌ایِ گُهَـرشـاد دم به دم            شادی افـول کرده و غـم می‌شود زیاد

وقتی که اُمِّ رذل تـأسّی به جعـده کرد            در فکر او عـلاقه به سم می‌شود زیاد

حالا مسیر روضه به جایی رسیده که            پـیـش امــام چـار قـدم مـی‌شـود زیـاد

گودال نیست حجره‌اش، اما به پیکرش            از ضرب تیر و نیزه وَرَم می‌شود زیاد

گاهی شبیه اکبر و چون قاسم اینچنین            هم می‌شود خلاصه و هم می‌شود زیاد

مُردم و هنگام جان دادن کسی با من نبود           حجره‌ام دربسته بود و خانه‌ام ایمن نبود

هادی‌ام را هم به سختی زیر لب دادم ندا           قدرتی دیگر برای این صدا کردن نبود

من بحال مرگ بودم قاتلم در شور و شوق           انتظاری بیش از این از جانب دشمن نبود

آب می جستم مگر قدری کنم رفع عطش           آب بود و جرعه‌ای از آن نصیب من نبود

شکر می‌کردم خدا را تشنه‌ام مثل حسین           نیزه‌ای اما به حلقم وقت جان کندن نبود

سینه‌ام از چکـمه‌های قـاتلم سنگین نشد           خنجری بالا سرم هنگام جان دادن نبود

خـواهـری را یادم آمد در میان قـتـلگاه           محرمی دیگر برای عمه را بردن نبود

این جوانی را نـثار عـمر زهرا می‌کنم           گرچه در باغ و بهارم فصل گل چیدن نبود

غصه پهلو شکسته این جوان را پیر کرد           چاره‌ای دیگر در این ماتم بجز رفتن نبود

زود رفـتـم تا که زود آیـد امـام مـنـتـقـم           نیـتی دیگر به غیر از یار او بودن نبود

سر را زِ خاکِ حُجـره اگر بَر نداشتی            تو رو به قبله بودی و خواهر نداشتی

خواهر نداشتی که اگر بود می‌شکست            وقـتی که بـال می‌زدی و پَـر نـداشـتی

وقتی که زهَر بر جگرَت چَنگ می‌کشید            جُـز یـا حـسـین نـالـۀ دیگـر نـداشـتـی

شُکـرِ خـدا که پـیـرهـنـی بود بـر تنت            یـا زیـرِ نـیـزه‌هـا تنِ بـی‌سـر نـداشـتی

شُکرِ خدا که لحـظۀ از هوش رفـتـنت            خـواهـر نـداشتی، غـمِ معـجـر نداشتی

قــاتــلـت آشــنــاسـت واویـــلا            هـمـسـرت بـی‌وفـاست واویـلا

بـدنـت تـیـر مـی‌کـشـد، یـعـنـی            مرگ بهـرت شـفـاست واویلا

مـثـل زهـرا به خـاک افـتـادی            در دلـت غـم به پـاست واویلا

فـــاطــمـه آمـده بــه بــالـیـنـت            حـال وقـت عــزاسـت واویـلا

این شب آخـری به یـاد حـسین            حـجـره‌ات کـربـلاست واویـلا

تــشـنـۀ آب هـسـتـی ای مــولا            این اشـاره بـه جـاست واویـلا

تـشـنـه‌ای که جـدا شـده سر او            گـل خـیـر الــنـسـاسـت واویـلا

روی خاک است با تنی عریان            کــفــنـش بــوریـاسـت واویـلا

بدنش زیر دست و پا و، سرش            بـه روی نـیـزه‌هـاست واویـلا

گـریـه‌های حـزین یک خواهر            از چه رو بـی‌صداست واویلا

نــغـــمــۀ یـــا بُـــنــیَّ مـی‌آیــد            ایـن صــدا آشـنـاسـت واویــلا

چـه قـدَر تــیــر در بــدن دارد            به تـنـش کهـنه پـیـروهن دارد

مـائـیـم در پـنـاه تو یا حـضرت جـواد            محـتاج یک نگاه تو یا حضرت جواد
هـستیم عذر خواه تو یا حضرت جواد            قـربان روی مـاه تو یا حضرت جواد

مـا زنـده از عـطـای جـواد الائـمـه‌ایـم

یک عـمـر خـاک پـای جـواد الائمه‌ایم

هر کس که خاک پای تو شد سرفراز شد            از مـنّـت عـطـای هـمـه بـی‌نـیـاز شـد
حرزت در این زمانۀ غم چاره‌ساز شد            گـفـتـیـم یا جـواد و در بـسـتـه بـاز شد
غیر از جواد واژه‌ای انـدازۀ تو نیست
لطفی شـبـیه لطف پـر آوازۀ تو نیست

بر این دل شکسته‌ام ای جان نگاه کن            مـائـیم و این زمـانـۀ بـحـران نگاه کن
بر حـال روزگـار پـریـشان نـگـاه کن            آقـا به جـان شـاه خـراسـان نـگـاه کـن
ای مـرهـم هـمیـشـگی خـسـته جانی‌ام
لـطـفی نداشت بـی‌کـرمت زنـدگـانی‌ام

ای در شـکـوه نـام تـو درمـان دردهـا            سـر می‌رسد کـنـار تو کـتـمـان دردها
هـرچـنـد بـر دلــم زده بــاران دردهـا            درمـان اگر تویی که به قـربان دردها
آقـا تـمـام زنـدگـی‌ام زیـر دین توسـت
در دل همیشه حرف تو و کاظمین توست

دست جواد خـسـتۀ بـخـشـش نمی‌شود            وقت عـطا مـعـطل خـواهش نمی‌شود
آقـام جـز به نـور سـتـایـش نـمـی‌شـود            مدحش به صد کتاب نگارش نمی‌شود
درمانده‌ایم و خـندۀ مولا عـلاج ماست
این اشک شوق در شب دنیا سراج ماست

وقتی که غم به شانه سرازیر می‌شود            حتی جوان ز زندگی‌اش سیر می‌شود
در عـنـفـوان زنـدگی‌اش پـیـر می‌شود            لبخـنـد دشـمنان به دلـش تـیـر می‌شود
مثـل پـدر دلـش به غـریـبی دچـار شد
زهـرا ز داغ عـمر کـمش داغـدار شد

مـن مُـریـدم مـراد مـی‌خـواهـم            وصل خـیـرالـعـبـاد می‌خواهم
کـمــم امــا زیــاد مـی‌خــواهـم            از امــام جـــواد مـی‌خــواهــم

یــا جــواد الائــمــه ادرکــنــی

خاک ابن‌الرضاست در گِل من            مهر او روز حشر، حاصل من
همه جا اوست شمع محـفل من            نقش بسته به مصحـف دل من

یــا جــواد الائــمــه ادرکــنــی

روسـیـاهــم سـفـیـد شـد مـویـم            گرد عـصیان نشـسته بر رویم
هر چه هـستم گـدای این کویم            بــا تــمــام وجـــود مــی‌گـویـم

یــا جــواد الائــمــه ادرکــنــی

گـر چه یـا سـیـدی گـنـهـکـارم            تو مرا یـار و من تو را عـارم
تـو سـراپـا گـلـی و مـن خـارم            بـه هـمـه گـفـتـه‌ام تـو را دارم

یــا جــواد الائــمــه ادرکــنــی

ای ولایـت تــمــام ایـــمـــانــم            کـاظـمـیـن تــو قـبــلــۀ جــانـم
من هـمـه دردم و تو درمــانـم            کـی گــذاری ز درد درمــانــم

یــا جــواد الائــمــه ادرکــنــی

تـو جـوادی و من گـدای تـوأم            مــور افـتـاده زیــر پـای تـوأم
بی نــوائی بـه نـی نـوای تـوأم            هـمـه جـا بـر در سـرای تـوأم

یــا جــواد الائــمــه ادرکــنــی

تو که بر ثـامن‌الحُـجـج پسری            نـور چـشـمی و پارۀ جـگـری
سـیـدی! از پـدر غـریـب‌تـری            خـواهـم از آتش غمت شرری

یــا جــواد الائــمــه ادرکــنــی

یـار زد هـمچـو مـار بر جانت            کُشت اما غـریب و عـطـشانت
داد پـاسخ به لطف و احـسانت            پــدر و مــادرم بـه قــربــانـت

یــا جــواد الائــمــه ادرکــنــی

مـادرت پـشـت آن درِ بــسـتـه            دیده گریان و سیـنـه بـشکـسته
سـوخـت از نـالـۀ تو پـیـوسـته            ای ز بـیــداد یــار دلــخــسـتـه

یــا جــواد الائــمــه ادرکــنــی

با هـمـه لطف و مـهـربـانی تو            قـاتـلـت گـشـت یـار جـانـی تو
رحـم نـنْـمـود بـر جـوانـی تـو            ای فــدای غـــم نــهــانــی تــو

یــا جــواد الائــمــه ادرکــنــی

ای به دامـان مـهـر تـو دسـتـم            من که از کـوثـر شـمـا مـسـتم
بـدم و خـویـش بر شـما بـسـتم            هر کـه‌ام «میـثم» شـمـا هـستم

یــا جــواد الائــمــه ادرکــنــی

تو از ازل جـوادی و ما از ازل فـقـیر            یا ایـهـا الجـواد تـصـدّق عـلـی الـفـقـیر

حس کرده است ثروت عالم به دست اوست            وقتی گرفته است تو را در بغـل فـقیر

این گوشه چشم توست که اکسیر اعظم است            با یک نگـاه تو به غـنی شد بدل فـقیر

از حـداکـثر همه سـر بوده هـر زمـان            از تو رسـیـده است به حـداقـل، فـقـیر

از دیگـران اگر چه شـنـیده کرم، ولی            دیده همیشه لطف تو را در عمل فقیر

با دست پُر به خانۀ خود رفته هر زمان            با دست خـالی آمده در این محل فـقیر

( دارایی کـریم به مـنـزل نـمی‌رسـد (            دربـارۀ تو ساخـتـه ضرب المـثل فقیر

از آن زمـان که لطف تو را دید تا ابد            شد زندگیِّ تـلـخ به کـامش عـسل فقیر

صـدای گـریۀ آرام زائـری خـسـتـه            صدای پیـرزن و نالـه‌هـای پیـوسته
کنار درب حـرم یک یتـیم بنـشـسته            که راه هر نفسی را به سینه‌ها بسته

نـگـاه می‌کـنـم و اشـک هـام می‌ریـزد
حـوائـج است که دور امـام مـی‌ریـزد

هرآنکه آمده اینجا به دل دعـا دارد            به لب طنین خوش آهنگ یا رضا دارد
برای درد مریـضش غـم شـفا دارد            چقدر دور و بر این حـرم گـدا دارد

خـدا زیـاد کـنـد این هـمـه گـدایـش را
به گوش ما برسـانـد دمی صدایش را

کنار حوض، که اذن دخول می‌خوانم            همان دمی که به درگاه شاه مهمانم
پُر از تلاطم محضم، که پیش سلطانم            ز لطف این حرم است اینکه من مسلمانم

حرم نگو، که بهشت خدای منان است
حرم نگو، که خودش قبله گاه ایران است

قدم قدم به تو نزدیک می‌شوم انگار            تـمام خـاطره‌ها باز می‌شود تکـرار
چقدر بوسه گرفتم از این در و دیوار            به شوق پنجره فولادتان شدم بیمار

رسیـده‌ام دم حـوض حـیاط گوهـرشاد
دوباره یک زن بیـچـاره می‌زند فریاد

گرفته رو به حرم، کودک مریضش را            سپرده دست شما دختر عزیزش را
گرو گذاشته پیش شما دو چیزش را            به دست داشت النگو و سینه ریزش را

کـه نـذرتـان کـنـد آقـا تـمام مـالـش را
و در عوض تو بگیری غم و ملالش را

گـذشـتم از هـمۀ بی‌قـراری حـرمت            من از تمام غم و گریه زاری حرمت
لـبم نشـست به آئـیـنه‌کاری حـرمت            رسیده‌ام جلـوی کـفـشداری حـرمت

به کـفـشدار حـرم کفـش‌های خود دادم
به روی فـرش حـرم عـاشـقانه افـتادم

کشان کشان ببَریدم به محضر سلطان            شبـیه عـبد گـنه‌کـار، بر درِ سلـطان
همه خضوع و خشوعیم در برِ سلطان            قـسم دهـید خـدا را به مـادر سلطان

که قـلـب آهــنی‌ام را طـلا کـنـد حـالا
نصیـب نوکـر خود کـربـلا کـنـد حالا

ای کاش حـرم بودم و مهـمان تو بودم            مـهـمـان تو و سُـفـرۀ احـسان تو بـودم

یک عمر گذشت و سر و سامان نگرفتم            ای کاش فـقط بی‌‏سر و سامان تو بودم

تا چـشم گـشودم به دلـم مهـر تو افـتاد            زان روز چـو آهـوی بـیـابان تو بـودم

طـوفان عجـیـبی‌ست؛ غـمِ عـاشـقیِ تو            چون موج اسیـر تو و طوفان تو بودم

ای گنبد تو عشق، منِ خسته دل ای کاش            چـون کـفـتر پَـر بستـۀ اِیـوان تو بودم

یک پنجـره فولاد دلـم تـنگ تو آقاست            ای کـاش زِ زُوّار خـراسـانِ تـو بـودم

تا دلـم در حـرم قـرب تو یـابـد راهـی            آتـشی زن کـه بـرآیـد ز وجـودم آهـی

سفر از خویش نکردم که رهم دور افتاد            ورنه تا کعـبۀ وصل تو نـبـاشد راهـی

دل هـر جـایی و آلـوده و بـیـمـار مرا            نیست جز خاک شهیدان تو درمانگاهی

تو به یک کاه دوصد کوه گنه می‌بخشی            من بـیچـاره چه سازم که ندارم کاهی

گر شود عمر شبی با توأم آن شب گذرد            صبح فـریـاد برآرم چه شب کـوتـاهی

چه شود نیمه شب از خواب کنی بیدارم            کـه بـرآیــد ز لـبـم نـالـۀ یـا الـلـه هـی

پشت بشکسته و پا خسته و چشمم بسته            راه پر پیچ و خم و گام به گامم چاهی

ای شب و روز ومه وسال به یادم چه شود            من غـافـل ز تو هـم یاد تو باشم گـاهی

به جز از تو که کشی ناز گنه کاران را            نـشنـیـدم که کـشـد نـاز گـدا را شـاهی

هر طرف روی نهد روی تو بیند میثم            آسـمــان دل او جـز تـو نـدارد مـاهـی